VERSE 1
Hayatım duman...Adım başı kolpalar
Belli olmaz bilemem ben hangi dostum darbe vuran
Bu şehrin sokakları yutar bir gün adamı
Belki yalan lazım ancak sevmiyorum yalanı
Benim günlerimde fazla neşeli sözler yer almaz ki
Sabah kalkar yürürüm ben caddelerde ayaz var
Rüyalarımda karabasanlar yüzleriyse beyazlar
Delirmemek te mümkün değil ruhumda full marazlar
Lise hayatım da parlak değil tıpkı göz ferim gibi
O zamandan bu zamana duygular mahkum gibi
Yürürdüm ben kabalıkta koridorlar f tipi
Büyük tecrübem lise uzatmam artık elimi
Hala biraz zaman vardır adam gibi yaşama
yaşam sandığım bu şey de belki hayatta en zor aşama
İhanetler görerek ben geldim 18 yaşıma
Daha alacak çok yolum var emin ol tek başıma
NAKARAT
Yolumun ortasında taşlar ben bitkin ben düşkün
Gözümün arkasında yaşlar ben suskun ben gafil
Mutluluk perim savaşta söz üzgün yüz süzgün
Titrek ellerim telaşta parmaklarım saçta
VERSE 2
Melankoli hayatımdı kendimi bildim bileli
Sözlerimde tuzaklar ben yine de yürürüm ileri
Karşımda birileri var görmüyorum yüzleri ve
Kulaklarımı tıkasam da acıtıyor sözleri
Kadın güzelliğiyle artık kanlı bıçaklı gözlerim
Bıktığım için belki en eskiye özlemim
Çocuk günlerimde şimdi geride kaldı gelmiyor
O günler de çok güzeldi neşeliydi sözlerim
Susmak çare olur sandım dertlerimde çoğaldı
Bakıyorum ki insanlarda vefa çoktan azaldı
Ben çektikçe ruhumu üzerime geliyor soytarılar
Erkek geçinen çok kişi gördüm özünde hepsi karılar
Ölüm vaktim geldiğinde ruhum kalıyor bedensiz
Ruhtan kopmuş aciz beden hasret altı kefensiz
Olmadığın zamanlarda keder sözü yetersiz
yanında yalnız geçen günler her parayla edersiz
NAKARAT
Yolumun ortasında taşlar ben bitkin ben düşkün
Gözümün arkasında yaşlar ben suskun ben gafil
Mutluluk perim savaşta söz üzgün yüz süzgün
Titrek ellerim telaşta parmaklarım saçta Reklam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum Yap...